Lief Dagboek,
De volgende dag voel ik me geradbraakt. Man, wat ben ik blij dat ik vrij heb, er zou niets uit mijn handen gekomen zijn en ik zit ook niet te wachten op een clientèle die je met fakkels opwacht vanwege ernstig verprutste make-overs. Ik rotzooi wat rond in mijn huisje, maar ik voel me zo onrustig als een hond met vlooien. Geen moment heb ik rust, ik drijf mezelf op tot activiteit om het echte nadenken over de brieven uit te stellen. Uiteraard is dat volstrekt onmogelijk. Er zijn alleen maar meer vragen bij gekomen, geen antwoorden. Als een hond die achter zijn staart aandraait, draai ik alles wat ik weet om en om en om.
Ik ben in de tuin gaan liggen met een nieuw boek. Als ik dezelfde bladzijde voor de 5e keer probeer te lezen, geef ik het op. Steeds dwaalden mijn gedachten af. Normaal zou dit boek, een spannende bestseller over vampiers me wel boeien. Maar vandaag dus niet. Ik heb geen rust in mijn kont.
Ik ben in de tuin gaan liggen met een nieuw boek. Als ik dezelfde bladzijde voor de 5e keer probeer te lezen, geef ik het op. Steeds dwaalden mijn gedachten af. Normaal zou dit boek, een spannende bestseller over vampiers me wel boeien. Maar vandaag dus niet. Ik heb geen rust in mijn kont.
Ook een fietstochtje door de overigens heel mooie omgeving, werkt vandaag niet om mijn gedachten af te leiden. Ik ben
lichamelijk afgepeigerd dat wel.
Gelukkig had ik wel mijn fototoestel meegenomen.
De mist paste wel bij mijn stemming. Misschien dat ik deze foto als inspriratie kan gebruiken voor een schilderij... We zullen zien.
Mooi niet? Dit zijn een paar foto's die ik heb gemaakt. Maar goed ook, want ik was behoorlijk afgeleid.
Nu voel ik me plotseling erg eenzaam. Wat zou ik graag hier over praten. Maar ik ben nog niet toegekomen aan het maken van vrienden. Dat was een luxe die - vond ik zelf- ik me nog niet kon veroorloven. En dat breekt me nu op.
Wat ik dacht was dat ik de eerste vier jaar van mijn leven ben opgevoed door mijn oma. Maar dat klopt denk ik niet. Afgaande op de inhoud van de brieven was Lotte niet mijn oma, maar mijn tante. In alle brieven en stukken die ik ben tegengekomen, is er nergens sprake van een dochter van mijn oma, die mijn moeder zou moeten zijn. De enige persoon verder is Celia haar zus. Dan zal de voorzichtige conclusie dat zij mijn moeder wel moet zijn, er niet veel naast zitten. Maar daarmee weet ik eigenlijk nog erg weinig. Wie was Celia Bascule? Waarom heeft ze me niet zelf opgevoed? En die Gerald? Is dat mijn vader? Wat is zijn achternaam. Wat is er met Celia gebeurd? Het laat me niet meer los. Ik ga dit uitzoeken. Nu ik dit besloten heb, voel ik me wat beter. Ik slaap als een roos.
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Op mijn laatste vrije dag pak ik na het ontbijt mijn laptop en kijk of er een detective is in het dorp. Er staat er één vermeld:
Morgan Detectives. Ik draai gelijk het nummer, maar ik krijg geen gehoor. Vervelend, nu ik begonnen ben met actie wil ik ook dat er iets gebeurt. Daarom noteer ik het adres en neem me voor om gewoon langs te gaan.
Na wat klusjes in huis en de tuin heb ik me gedoucht en iets anders aangetrokken. Daarna ben ik op de fiets gestapt op weg naar de detective. Het duurde even voor ik het adres had gevonden. Of mijnheer Morgan een goed lopende business heeft, betwijfel ik te zien aan hoe het er hier uitziet. Maar aangezien hij de enige is in dit stadje, kan ik op zijn minst eens kijken. …….
...