Hoofdstuk 15
Er is een week voorbij. Dennis stuurt me nog steeds sms’jes. Maar wel heel kort. Eén keer heeft hij gebeld, maar de verbinding was zo slecht dat we tegen elkaar aan het schreeuwen waren met 'Wat zeg je?', 'ik versta je niet'. 'Zeg dat nog eens.?' Geen doen. Het enige dat ik begreep was dat hij me nog iets wilde vertellen over zijn ex r… tuut tuut tuut tuut.
Zou hij inmiddels al wat ontdekt hebben over mijn ouders? Wat is er allemaal gebeurd de laatste twee maanden? Het vertrek uit de instelling, de reis, het bezoek bij de notaris… Wacht eens, wat had die man nou toch gezegd? Heel veel natuurlijk
over het huisje, maar dat andere? Ja, ineens hoor ik als het ware zijn stem zeggen dat hij mijn oma en haar zus kende van vroeger. Ik snor het kaartje op en pak gelijk de telefoon.
over het huisje, maar dat andere? Ja, ineens hoor ik als het ware zijn stem zeggen dat hij mijn oma en haar zus kende van vroeger. Ik snor het kaartje op en pak gelijk de telefoon.
Ik maak me bekend. ‘Toen ik bij u was, zei u dat ik mocht bellen. U kende mijn oma en haar zus toch? Zou u mij daar meer over willen vertellen?’ Het bleef even stil maar toen werd ik uitgenodigd naar zijn kantoor. Natuurlijk, wanneer? Nu, nu direct? Haastig sprong ik op mijn fiets om naar Mercier te gaan.
Het chique kantoor kende ik al. Ik werd heel vriendelijk maar formeel begroet. 'Mevrouw Bascule, het lijkt me gezien de tijdsduur van het verhaal en het tijdstip dat we ter zake komen, het beste dat we praten onder het genot van een maaltijd. Ik trakteer!
Het chique kantoor kende ik al. Ik werd heel vriendelijk maar formeel begroet. 'Mevrouw Bascule, het lijkt me gezien de tijdsduur van het verhaal en het tijdstip dat we ter zake komen, het beste dat we praten onder het genot van een maaltijd. Ik trakteer!
Hij opende het portier van een glanzende cabrio, aangezien ik geen verstand van auto’s heb, kan ik alleen maar zeggen dat het er vreselijk duur en sjiek uitzag. Een snelheidsmonster dat ik niet verwacht had bij deze middelbare heer. Hij stapte zelf ook in en startte de motor die met een spinnend geluid als een panter tot leven kwam.
Hij accelereerde en reed met groot gemak en zelfvertrouwen over een bochtige weg door de heuvels. Verder zei hij weinig, maar het was een prettige stilte. Na een minuut of twintig draaide hij een oprit in van een prachtig pand. Binnen in was
een kleine zaal met 2 tafeltjes, een zitje bij een open haard en een buffet. Alles prachtig aangekleed. Dit soort gelegenheden kende ik alleen van films, ik was er zelf nooit geweest en ik voelde me toch wat overdonderd. Meneer Mercier merkte misschien iets aan me en gaf me een bemoedigend klopje op mijn hand. 'Ga zitten'. Een gastheer kwam uitleg geven over het buffet en toonde ons het belletje waarmee we alles wat we wensten konden bestellen. Vragend keek ik Mercier aan. 'Dit is een ‘privé’ kamer voor een kleine groep mensen. Ik gebruik het ook wel eens voor de bespreking van wat meer delicate zaken. We kunnen hier ongestoord praten en geheimen blijven achter mijn lippen en binnen deze muren.’
een kleine zaal met 2 tafeltjes, een zitje bij een open haard en een buffet. Alles prachtig aangekleed. Dit soort gelegenheden kende ik alleen van films, ik was er zelf nooit geweest en ik voelde me toch wat overdonderd. Meneer Mercier merkte misschien iets aan me en gaf me een bemoedigend klopje op mijn hand. 'Ga zitten'. Een gastheer kwam uitleg geven over het buffet en toonde ons het belletje waarmee we alles wat we wensten konden bestellen. Vragend keek ik Mercier aan. 'Dit is een ‘privé’ kamer voor een kleine groep mensen. Ik gebruik het ook wel eens voor de bespreking van wat meer delicate zaken. We kunnen hier ongestoord praten en geheimen blijven achter mijn lippen en binnen deze muren.’
Zijn uitspraak verbaasde me enigszins, was er sprake van geheimen en delicate zaken? Mercier ging tegenover me zitten en schonk me een glas wijn in. Eerst praatte hij wat over koetjes en kalfjes, voornamelijk om me op mijn gemak te stellen,
maar toen kwam hij ter zake. ‘U had wat vragen, zei u over de telefoon?’ ‘Ja, ik wil graag meer weten over mijn oma en haar zus. Ik heb ook nog iets ontdekt, maar ik weet niet precies wat dat te betekenen heeft. Daarom lijkt het me het beste dat u mij eerst vertelt wat u over mijn oma en haar zus weet.’
Hij nam een slok wijn en proefde die uitgebreid, terwijl hij de wijn in het glas bekeek, dat robijnrood in het glas fonkelde. Daarna sloot hij even zijn ogen. 'Excuseer, het zal een lang verhaal worden en ik zat even te overdenken waar ik zou beginnen. Zoals u weet, kende ik de beide zusjes Lotte en Celia Bascule. Wij zijn samen hier in dit plaatsje opgegroeid, mijn broer Maximilliaan, kortweg Max en ik. Max was een jaar of 2 jonger dan Celia, Lotte was zeker een jaar of 6 a 8 ouder dan Celia en ik was de jongste van het stel en 8 jaar jonger dan Max, dus ik scheelde 6 jaar met Celia. Aangezien onze ouders met elkaar bevriend waren, trokken wij voornamelijk zomers met elkaar op.
Lotte, Charlotte was een begaafd kunstschilder en beeldhouder. Wars van conventies, van jongs af aan. Het zwarte schaap zo te zeggen. Omdat later ook nog bleek dat ze lesbisch was en dat was in die tijd in meer bourgeois kringen niet echt
gebruikelijk. In ieder geval was Lotte al lang naar de kunstacademie in SimYork en uit de verhalen later leidde ze daar een bohemien leven en woonde ze samen met haar geliefde. Hoewel ze aardig aan de weg begon te timmeren als kunstenares, waren haar ouders niet openlijk trots op haar. Dat stak haar vreselijk en wat er precies is gebeurd, daar zijn mijn ouders ook niet duidelijk over geweest, maar het kwam tot een breuk tussen Lotte en haar ouders. Haar naam werd niet meer genoemd. Vergeet overigens niet dat ik toen nog maar een kind was, - ik denk iets van 11 a 12 jaar, dus erg veel heb ik niet van die periode meegekregen.
'Celia, was een heel ander kind. Een natuurlijke schoonheid, zonder het zelf te beseffen. Ze was niet zo vrij als haar oudere zus, meer bedeesd en verlegen, met weinig zelfvertrouwen in haar eigen kunnen.'
Mercier pauzeerde even om een slokje wijn te nemen.
'Toen ik 12 was, was ze met mijn oudere broer Max verloofd. Ze was helemaal gek op Max. En mijn broer vond haar wel leuk, maar hij vond eigenlijk alle mooie meisjes wel leuk en dat werd natuurlijk een probleem. Eigenlijk waren ze te jong en Max was duidelijk nog zijn wilde haren niet kwijt. Mercier keek even naar buiten en draaide toen zijn gezicht weer naar me toe. Gek genoeg, word ik nu overvallen door dingen die ik al lang vergeten was….. Enfin. Op een feest een paar maanden voordat ze zouden trouwen, kwam het tot een breuk. Toentertijd was het een grote scene. Celia betrapte Max terwijl hij met haar beste vriendin stond te vrijen. In flagrante delicto zoals dat heet.'
Mijn ouders stuurden Max tijdelijk weg om uit te kuren en om de gemoederen een beetje te laten Maar toen hij na een half jaar terugkwam was Celia halsoverkop getrouwd met Gerald Bouvier. Wij, mijn ouders en ik waren wel op de bruiloft uitgenodigd. Ze, Celia, zag er beeldschoon en gelukkig uit, dat weet ik nog wel, hoewel ik pas 13 was.
Mercier stokte en stond op. 'Een moment alstublieft, excuseer me.' En toen liep hij weg. Ondertussen at ik wat hapjes van wat ik had opgeschept van het buffet. Alles was super lekker en vooral ook duur, maar ik was te gespannen om alles echt goed te proeven. Na een minuut of 5 kwam Mercier weer binnen, schonk nogmaals wat wijn in en ging zitten. 'Zo,' en hij keek me over zijn bril aan, 'Waar was ik ook alweer?' Ik keek hem aan en zei: 'Celia trouwde met Gerald eh…..' 'Bouvier,' vulde hij aan. 'Afin, ze trouwde en trok bij hem in. Bouvier was arts met een particuliere praktijk. Ook was hij rijk. Van de tussentijd kan ik je niet veel vertellen. Af en toe kwam ze of alleen of samen met haar man hierheen om haar ouders te bezoeken. Als ze alleen was, dan bleef ze wel eens een week of zo logeren. Soms kwam ze dan ook bij mijn ouders op bezoek.'
'En hoe zat het met Max?' 'Mijn broer? Hij heeft me nooit in vertrouwen genomen, dus zeker weten doe ik het niet. Ik geloof wel dat hij spijt had, maar ja, wat moest hij, ze was getrouwd met een ander. Hij trouwde later ook en vestigde zich hier.'
'Woont hij nog hier? Kan hij me nog meer vertellen over Celia?' 'Nee, helaas niet. Mijn broer is 20 jaar geleden overleden. 'Sorry, dat spijt me', mompelde ik.
'Maar hoe zit het dan met Celia?' Ach ja. Celia kwam 22 jaar geleden terug naar hier, bij het overlijden van haar en Lotte's ouders. Eerst overleed de oude mevrouw Bascule en nog geen vier maanden later haar man. Celia is lange tijd toen hier geweest, zonder haar echtgenoot.'
'Waar was ik? O ja. Celia was hier vanwege de begrafenis van haar moeder, om haar vader te verzorgen, en later voor de begrafenis van haar vader. Mijn broer Max had toentertijd uit hoofde van zijn functie veel contact met haar.'
Ik trok mijn wenkbrauwen vragend op. 'Max Mercier was de familie notaris, belast met de afwikkeling van de erfenis,' verklaarde hij. Mercier ging verder. 'Ik vermoed dat het zo weer is begonnen. Ze begonnen een relatie. Max was gescheiden en had geen kinderen. Maar dat wist ik toen niet.
En waar zit ik in het verhaal?, dacht ik. Met een nadenkende blik onderzocht hij mijn gezicht alsof ik het hardop had uitgesproken. 'Wat was het dat je had ontdekt?' vroeg hij. Ik schudde mijn hoofd. 'Nee, ga verder. Wat gebeurde er met Celia, Max en Lotte?'
Inmiddels zaten we in een paar comfortabele fauteuils bij de open haard.
Mercier ging verder met zijn verhaal. 'Mijn broer Max stierf plotseling, aan een hartstilstand. Zomaar ineens. Hij was nooit ziek geweest. Onbegrijpelijk. Celia was ontroostbaar.'
Ik wist het toen niet van hun verhouding, maar dat vertelde ze me later, een dag na de begrafenis.'
'En toen?'
'Ze ging terug naar haar man. Ik heb haar nooit meer gezien.' Mercier draaide zijn gezicht af. 'En Lotte?'
'Lotte kwam terug met jou en ging wonen in het huisje waar je nu zelf in woont. En dat is alles wat ik weet.'