Hoofdstuk 4
Hij zat te wachten naast het bed. Ondertussen dacht hij terug aan eergisteren. Het was volkomen uit de hand gelopen. Maar eigenlijk was het ook wel een stomme zet geweest om het Rachel in te peperen. Wat had hij gedacht? Stom, stom, stom.
Wat hem verbaasde was dat hij Bijou écht leuk vond. Ze had wel wat, maar hij wist niet precies wat. Hij dacht nog eens terug aan de geplande vrijpartij die ongepland heftige reacties had opgeroepen, zowel bij hem als bij haar. Dát was niet de bedoeling geweest.
Hij haalde de gebeurtenis nogmaals voor de geest. Ze was zo zacht geweest en had zich helemaal gevoegd naar hem. Totaal anders dan Rachel die altijd afstandelijk en berekenend bleef. Hij voelde zijn wangen warm worden toen hij dacht aan zijn ‘excuus’ aan Bijou. Dat had hij weer echt super verwoord, idioot! Oké, hij was een hork, die klap had hij wel verdiend.
Hij haalde de gebeurtenis nogmaals voor de geest. Ze was zo zacht geweest en had zich helemaal gevoegd naar hem. Totaal anders dan Rachel die altijd afstandelijk en berekenend bleef. Hij voelde zijn wangen warm worden toen hij dacht aan zijn ‘excuus’ aan Bijou. Dat had hij weer echt super verwoord, idioot! Oké, hij was een hork, die klap had hij wel verdiend.
Hij keek nogmaals naar de klok in de kamer en vervolgens keek hij de kamer rond. Wat een deprimerende omgeving. Als je niet ziek was zou je het nog worden hier.
Bijou lag te woelen en te ijlen. Te zien aan haar rode wangen had ze hoge koorts. Een van de verzorgsters stak even haar hoofd om de deur. ‘Gaat het nog hier?’, vroeg ze. Dennis knikte, maar zei toen: ‘Misschien moeten jullie toch weer de dokter
laten komen. Ze ligt wel heel erg te draaien en kreunen.’
Hij was zich rot geschrokken toen hij haar met een bloedende hoofdwond bewusteloos op het toilet had gevonden. Nu was ze al een dag zo. Niet aanspreekbaar. Af en toe deed ze wel haar ogen open, maar ze was compleet van de wereld en was zich totaal niet van haar omgeving bewust.
laten komen. Ze ligt wel heel erg te draaien en kreunen.’
Hij was zich rot geschrokken toen hij haar met een bloedende hoofdwond bewusteloos op het toilet had gevonden. Nu was ze al een dag zo. Niet aanspreekbaar. Af en toe deed ze wel haar ogen open, maar ze was compleet van de wereld en was zich totaal niet van haar omgeving bewust.
Even later kwam de verzorgende terug met de dokter in haar kielzog. ‘Je moet even weg hier Dennis. Ga maar even bij de anderen zitten. Je kan hier toch niets voor haar doen’. Hij deed wat ze wilde en liet zich wegsturen.
In de zitkamer werd hij staande gehouden door mevrouw Leenders. Ze pakte hem bij zijn elleboog en duwde hem richting kantoor. ‘Kunnen we even met elkaar praten?’ Hij wist niet of hij daar een keuze in had. Waarschijnlijk niet. In het kantoor dirigeerde ze hem naar een van de stoelen voor het bureau en ging zelf erachter zitten.
In de zitkamer werd hij staande gehouden door mevrouw Leenders. Ze pakte hem bij zijn elleboog en duwde hem richting kantoor. ‘Kunnen we even met elkaar praten?’ Hij wist niet of hij daar een keuze in had. Waarschijnlijk niet. In het kantoor dirigeerde ze hem naar een van de stoelen voor het bureau en ging zelf erachter zitten.
’Zo, vertel eens. Wat is er allemaal aan de hand? Ik heb zo het een en ander opgevangen en ik wil nu jouw visie op het gebeuren horen.’ Ze leunde helemaal over het bureau heen, wat hem een ongemakkelijk gevoel gaf. Hij schuifelde wat heen en weer en nam een nonchalante pose aan. Onwillig vertelde hij wat er was gebeurd.
Nadat hij alles had verteld bleef het lang stil, terwijl ze hem met priemende ogen aankeek. Uiteindelijk zei ze: ‘Je begrijpt zeker wel dat er nu een onhoudbare situatie is ontstaan. Jouw rol daarin is zeker niet fraai. Maar het belangrijkste is hoe het nu verder moet.’ Mevrouw Leenders stond op vanachter haar bureau en begon te ijsberen.
'Kon ze nu niet gaan zitten?' Hij werd er nogal zenuwachtig van.
Na enige tijd zei ze: ‘Je bent toch bijna 18, is het niet?’
'Jawel mevrouw.’
‘Welke plannen hed je voor komend schooljaar?’ Dennis vertelde haar dat hij was aangenomen voor de politieschool.
'Mooi,’ knikte ze. ‘Dan doen we het volgende ….. ‘
'Jawel mevrouw.’
‘Welke plannen hed je voor komend schooljaar?’ Dennis vertelde haar dat hij was aangenomen voor de politieschool.
'Mooi,’ knikte ze. ‘Dan doen we het volgende ….. ‘
De volgende dag zat hij weer bij haar bed te wachten. Waarschijnlijk weer tevergeefs. Ze zag er nog steeds heel ziek uit. Maar hij wilde het dolgraag zelf vertellen. Dat was hij toch wel aan haar verschuldigd.
Werd ze nu maar wakker, dacht hij vertwijfeld. Hij keek nogmaals naar de klok. Hij had nog één uur. Na een tijdje zag hij dat hij geen keus meer had. Hij boog zich naar haar toe en veegde het haar van haar hete bezwete voorhoofd.
'Bijou,' fluisterde, 'het spijt me zo. Alles, vooral dat ik het je niet meer zelf kan uitleggen. Ik ben een stomme oen en heb misbruik van je gemaakt. Sorry…' Hij streelde haar wang. 'Ik moet nu gaan. '
'Bijou,' fluisterde, 'het spijt me zo. Alles, vooral dat ik het je niet meer zelf kan uitleggen. Ik ben een stomme oen en heb misbruik van je gemaakt. Sorry…' Hij streelde haar wang. 'Ik moet nu gaan. '
Hij stond op, keek nog een keer op haar neer en draaide zich toen om en liep zonder om te kijken naar de deur.