Hoofdstuk 7
Lief Dagboek,
Nog even snel een stukje schrijven. Zo meteen stop ik je in mijn koffer. Ik ga verhuizen naar mijn eigen huisje en ik
heb daar al een baan. Bijou gaat moven…..Eindelijk weg hier uit dit bemoeizuchtige kippenhok…. Ik ga ook niemand van hier missen. Dennis is al dik drie jaar weg en Rachel al een jaar. Ik heb twee maal een kattebelletje gehad van Rachel en één keer een kaart. Voor de rest noppes, nada. Maar eerlijk gezegd, ben ik zelf ook niet zo’n schrijver, wat blijkt uit dit nog bijna lege dagboek. De afgelopen 3 jaar ben ik alleen maar razend druk geweest met de stylistenopleiding. En nu begint mijn nieuwe leven! Ik heb er echt zin in. Morgenochtend heel vroeg brengt een taxi mij naar het station.
Nog even snel een stukje schrijven. Zo meteen stop ik je in mijn koffer. Ik ga verhuizen naar mijn eigen huisje en ik
heb daar al een baan. Bijou gaat moven…..Eindelijk weg hier uit dit bemoeizuchtige kippenhok…. Ik ga ook niemand van hier missen. Dennis is al dik drie jaar weg en Rachel al een jaar. Ik heb twee maal een kattebelletje gehad van Rachel en één keer een kaart. Voor de rest noppes, nada. Maar eerlijk gezegd, ben ik zelf ook niet zo’n schrijver, wat blijkt uit dit nog bijna lege dagboek. De afgelopen 3 jaar ben ik alleen maar razend druk geweest met de stylistenopleiding. En nu begint mijn nieuwe leven! Ik heb er echt zin in. Morgenochtend heel vroeg brengt een taxi mij naar het station.
Na een behoorlijk lange reis sta ik eindelijk op station Swamp Grove. Gatsie, die naam betekent niet veel goeds, gelukkig ligt mijn huisje buiten het stadje. Voordat het zover is moet nog eerst iets zakelijks afhandelen.
Mercier zit achter zijn bureau te mijmeren. Dadelijk komt er een cliënte om eigendomsakten te tekenen. Hij schuift wat met zijn papieren. Hij is benieuwd hoe zij er nu uit ziet. Als hij zich niet vergist is ze nu 18. Hij bladert even in zijn papieren, nee ze is bijna 19. Dan trekt hij de la van zijn bureau open, rommelt erin en schuift hem weer dicht. Bij de volgende la haalt hij alles eruit en reikt achterin en dan houdt hij een leren mapje in zijn hand. De andere mappen gaan weer terug alleen het leren mapje blijft achter op zijn bureau. Als hij het openslaat stokt zijn adem even. Het zelfde gezicht kijkt hem opnieuw vanaf de foto aan. Hij kijkt nogmaals op de foto die nogal gehavend is. Na al die jaren is zijn reactie onverminderd heftig, maar nu komt dat absoluut niet gelegen. Eerst moet hij zijn cliënte ontvangen. Hij klapt het mapje resoluut dicht. Er
wordt geklopt en de deur zwaait open. Mijnheer Mercier, uw cliënte is gearriveerd. Kan ik haar binnenlaten?
Hij schuift het mapje snel onder een andere map en knikt naar zijn secretaresse. 'Goed, laat haar maar binnen komen.'
Ik loop achter de secretaresse aan die de deur voor me openhoudt. Achter het bureau zit een oudere eigenlijk nog heel knappe man. Ik heb even de indruk dat hij verstijft als hij me ziet. Maar dan komt hij vanachter zijn bureau vandaan en
loopt met uitgestoken hand op me af.
Een prettige warme stevige handdruk wordt gevolgd met “Goedemorgen mevrouw Bascule, gaat u zitten.” Hij wijst op een stoel en gaat dan zelf achter zijn bureau zitten.
”Ik zal u zo de overdrachtspapieren voor het huis overhandigen. Deze moet u tekenen. Daarna zal ik nog wat persoonlijke bezittingen van de erflater aan u overhandigen. Ook hiervoor moet u tekenen. Heeft u nog vragen voor ik begin?”
”Ik zal u zo de overdrachtspapieren voor het huis overhandigen. Deze moet u tekenen. Daarna zal ik nog wat persoonlijke bezittingen van de erflater aan u overhandigen. Ook hiervoor moet u tekenen. Heeft u nog vragen voor ik begin?”
Ik antwoord de notaris dat ik gereed ben. Hij begint met het officiële gedeelte. De betekenis van het huiseigenaarschap. Rechten en plichten. Eerlijk gezegd was mijn concentratie niet zo groot, het is mij grotendeels ontgaan, omdat ik opgewonden ben. Ik kan bijna niet wachten tot ik naar mijn eigen huisje kan.
Dan krijg ik als eerste de overdrachtsakte van het huis te tekenen. Ik zet mijn handtekening en de notaris overhandigt mij de eigendomsakte en de sleutels van het huis.
“Gefeliciteerd met uw huis! Ik moet u nog wel vertellen dat de werklui die opdracht hadden de boel op te knappen, niet helemaal gereed zijn gekomen. Ik begreep dat het sanitair nog niet helemaal in orde is. Ze komen morgen alles afmaken. Misschien dat u vannacht liever hier in de stad in een hotel slaapt? Dat kan eenvoudig geregeld worden.” Zijn bruine ogen kijken me vriendelijk aan.
Maar dat is niet wat ik wil. Ik wil het huis intrekken en aan mijn nieuwe leven beginnen.
Dan krijg ik als eerste de overdrachtsakte van het huis te tekenen. Ik zet mijn handtekening en de notaris overhandigt mij de eigendomsakte en de sleutels van het huis.
“Gefeliciteerd met uw huis! Ik moet u nog wel vertellen dat de werklui die opdracht hadden de boel op te knappen, niet helemaal gereed zijn gekomen. Ik begreep dat het sanitair nog niet helemaal in orde is. Ze komen morgen alles afmaken. Misschien dat u vannacht liever hier in de stad in een hotel slaapt? Dat kan eenvoudig geregeld worden.” Zijn bruine ogen kijken me vriendelijk aan.
Maar dat is niet wat ik wil. Ik wil het huis intrekken en aan mijn nieuwe leven beginnen.
Dus ik zeg: “Dat lijkt me niet nodig, ik ga naar het huisje, één nacht zonder sanitair moet te doen zijn.”
Daarna kucht hij en loopt naar een kluis in het kantoor. Hier haalt hij een koffertje uit, dat hij daarna op het bureau naar me toe schuift. Het is een klein koffertje van karton met verstevigde hoeken. Niets bijzonders, zo als zoveel oude koffertjes eruit zien. Dan schuift hij een formulier mijn kant op.
“Wilt u hier nog tekenen, mevrouw Bascule?” Weer zet ik mijn handtekening. Hij staat op en loopt om zijn bureau heen. Hij overhandigt mij het koffertje en zegt: “Als u nog vragen heeft, of ik u nog ergens anders mee kan helpen, wilt u niet
schromen mij te bellen? Ik kende Celia Bascule vroeger toen zij nog niet getrouwd was en natuurlijk uw oma Charlotte. Zij was een heel aardige charmante dame….. “
Hij kucht nog eens en steekt mij een visitekaartje toe. “Hier staat mijn persoonlijke nummer op. U mag me ten allen tijde bellen. Ik wens u nog een fijne dag toe mevrouw Bascule”
Ik steek mijn hand uit en tot mijn verbazing geeft hij er met een elegant gebaar een handkus op. Hierna sta ik enigszins beduusd weer buiten. Ik ben nu officieel huiseigenaar en eigenaar van dat koffertje. Wat zou er inzitten?