Hoofdstuk 9
Lief dagboek,
Ik ben nu een paar dagen bezig met mijn werk hier in de salon. Leuk werk om mensen er zo mooi mogelijk uit te laten zien. Dat is trouwens wel een uitdaging. De eerste dag had ik 3 clienten. En allemaal 65+. Dat vraagt toch een iets andere
aanpak. De dames waren erg beslist in wat ze wilden. Over echte veranderingen was niet te praten. De subtiele aanpak is hier gewenst.
Ik ben nu een paar dagen bezig met mijn werk hier in de salon. Leuk werk om mensen er zo mooi mogelijk uit te laten zien. Dat is trouwens wel een uitdaging. De eerste dag had ik 3 clienten. En allemaal 65+. Dat vraagt toch een iets andere
aanpak. De dames waren erg beslist in wat ze wilden. Over echte veranderingen was niet te praten. De subtiele aanpak is hier gewenst.
Mijn baas riep me aan het eind van de dag bij zich om de subtiele aanpak nog eens te bespreken. Met alle respect (ja dat zei hij) ik had een voortvarende aanpak, die heel ehh…verfrissend was, máár ….. (je hoort het goed, als iemand begint met
MAAR dan moet je oppassen voor de berg kritiek die je over je heen krijgt) Maar hij kende de mensen van hier al zijn hele leven. Men was hier niet gecharmeerd van grote veranderingen en vernieuwingen. Daar moest ik ernstig rekening mee houden. Per slot van rekening was ik nog maar een snotneus (excusez le mot) en de klant was koning. En met die 2 dooddoeners moest ik het doen. Mijn vertaling van het geheel: easy, easy, easy, de baas is aartsconservatief en een
bullebak, maar ik heb deze baan nodig.
Gelukkig vind ik dit werk echt heel leuk, anders was ik wel afgeknapt op zo'n preek. Hij ziet er zelf niet uit, trouwens.
Vandaag kwam er een mevrouw binnen. Ik moest praten als brugman - gelukkig is dat bij mij geen enkel probleem - voordat ik haar had overgehaald tot een make-over. Ze had zo'n muizig gezichtje, maar de meest prachtige ogen. Die moesten benadrukt worden. En dat is ook gelukt. Weg met de paardestaart! Met een prachtig golvend kapsel, verdween haar te smalle kaak en werd je blik vanzelf gericht op die prachtige blauwe ogen. Ze vond het gelukkig zelf ook erg geslaagd, want dit was niet een wat je noemt 'subtiele' make-over geweest.
MAAR dan moet je oppassen voor de berg kritiek die je over je heen krijgt) Maar hij kende de mensen van hier al zijn hele leven. Men was hier niet gecharmeerd van grote veranderingen en vernieuwingen. Daar moest ik ernstig rekening mee houden. Per slot van rekening was ik nog maar een snotneus (excusez le mot) en de klant was koning. En met die 2 dooddoeners moest ik het doen. Mijn vertaling van het geheel: easy, easy, easy, de baas is aartsconservatief en een
bullebak, maar ik heb deze baan nodig.
Gelukkig vind ik dit werk echt heel leuk, anders was ik wel afgeknapt op zo'n preek. Hij ziet er zelf niet uit, trouwens.
Vandaag kwam er een mevrouw binnen. Ik moest praten als brugman - gelukkig is dat bij mij geen enkel probleem - voordat ik haar had overgehaald tot een make-over. Ze had zo'n muizig gezichtje, maar de meest prachtige ogen. Die moesten benadrukt worden. En dat is ook gelukt. Weg met de paardestaart! Met een prachtig golvend kapsel, verdween haar te smalle kaak en werd je blik vanzelf gericht op die prachtige blauwe ogen. Ze vond het gelukkig zelf ook erg geslaagd, want dit was niet een wat je noemt 'subtiele' make-over geweest.
En zo was ze toch een pláátje?
Ze huppelde gewoon naar buiten. Ik ben benieuwd of haar man haar gelijk bespringt als ze thuis komt!
Hierna moest er natuurlijk nog opgeruimd worden. Mijn baas was al vertrokken met de mededeling : "oh ja, vergeet niet alles op te ruimen. Denk aan de kassa. Lichten en verwarming uit en zou je zo goed willen zijn de wc's nog even te poetsen. De interieurverzorgster heeft zich ziek afgemeld. Nou, tot morgen dan maar." Dáár had ik eigenlijk niet op gerekend. Shit dacht ik bij mezelf en nog eens shit toen ik zag hoe smerig de wc's waren. Wat voor een beesten komen hier eigenlijk, of zijn al die bejaarden incontinent of zo?